De geplande keizersnede van Lauren (nu een gezonde peuter van 2) verliep voorspoedig en ze kwam zonder problemen, gezond op de wereld. Na de keizersnede bij Mia (3) stond ik dezelfde dag naast mijn bed om haar, samen met de verpleegkundige en mijn man, in bad te doen. Zo'n voorspoedig herstel verwachtte ik nu dus weer - en kreeg ik gelukkig ook.
Zo'n 48 uur na de keizersnede, liepen wij als trots gezin van vier het ziekenhuis uit. Lekker naar huis, genieten van de kraamweek en oud en nieuw vieren met wat vrienden.
Onze kraamhulp kwam aan huis en er was meteen een goede klik, zowel met ons als met Mia - wat toch een opluchting is. Ze merkte op dat Lauren wat moeite had met haar temperatuur stabiel te houden, adviseerde ons daarom om haar met een mutsje op en een warme kruik in bed te leggen. Haar temperatuur klom iets, en was niet meer zorgwekkend laag dus leek dit een prima aanpak.
Helaas ontwikkelde Lauren zich tot een echte huilbaby, waar geen land mee te bezeilen was. We hebben alles, echt alles geprobeerd - niets hielp. Ze was al geen grote eter vanaf haar geboorte, maar aan het einde van de kraamweek zat ze nog nauwelijks op haar geboorte gewicht. Per fles dronk ze maximaal 30 tot 40 cc, waar ze volledig uitgeput en gefrustreerd van raakte. De kraamverzorgster heeft via meerdere kanalen advies gezocht, deze voor ons uitgewerkt en ons met goed vertrouwen 'achter gelaten'.
Helaas werkte geen van de adviezen voor Lauren en we zagen haar steeds verder achteruit gaan. Op 14 januari, nog geen drie weken na haar geboorte, zaten we met haar op de eerste hulp. Een directe opname volgende, Lauren was uitgedroogd en ondervoed. Sta je dan, met al je goede bedoelingen, compleet hulpeloos met een doodziek kindje. Dat komt wel even binnen.
De geweldige verpleegkundige zochten samen met ons naar een oorzaak en wat blijkt: Lauren wilde wel drinken, maar ze kon het niet. Letterlijk, Lauren wist niet hoe ze moest drinken uit een fles, ze wilde wel maar ze kon niet.
Met een nieuwe techniek van het fixeren van de kaak en het vasthouden van de fles lukt het stukken beter. Vol goede moed gaan we weer naar huis zodra ze opgeknapt was.
Je moet het allemaal ook net maar allemaal weten. Dankzij alle verpleegkundige hebben we erger kunnen voorkomen. Zo zie je maar, niets is vanzelfsprekend. Zeker niet als het aankomt op het ouderschap.
Helaas was het vervolgtraject niet gemakkelijk en volgende nog twee ziekenhuisopnamen, fysiotherapie, logopedie en het leed dat verborgen reflux heet. Maar daarover later meer. Mijn meisje dronk eindelijk en kreeg weer wat spek op de botten, halleluja.
Reactie plaatsen
Reacties